ماه مبارک رمضان، ماه تقوای رهاییبخش. ماهی که در آن قرآن فرو فرستاده شد تا انسان را به سوی یگانگی و رهایی هدایت کند. از این نظر رمضان ماه تطبیق با ارزشها و ایده‌آلهای توحیدی، یعنی ماه نبرد با خوی حیوانی و اجبارات بازدارنده و ضدتکاملی است. در این ماه مبارک، رهروان آیین محمد (ص) به تلاش و مجاهدتی فردی و جمعی برای صیقل زدن اراده انسانی و انقلابی خود برمی‌خیزند و کسب ارزشهای تکاملی و غلبه بر کششها و اجبارات خود به خودی را سرلوحه کار خود قرار می‌دهند. بدیهی است که کسب این ارزشها و نیل به تقوای رهاییبخش، لازمه پیشبرد مبارزه انقلابی در پهنه سیاسی و اجتماعی است و چنین است که مجاهدین و پیروان راستین اسلام محمدی، رودر روی ریاکاری و فرمالیسم مرتجعان، با انجام فرایضی مانند نماز و روزه به انطباق هر چه بیشتر با محتوا و پیام یگانه‌ساز اسلام راه می‌برند و برای انجام وظایف مبرم اجتماعی و انقلابیشان یعنی نبرد بی‌امان برای رهایی خلق و میهن و ریشه‌کن کردن ستم و بهره‌کشی و فریب و دجالگری که مظهر مجسم آن رژیم پلید و دین‌فروش آخوندی است، عزمها را جزم‌تر می‌کنند و اراده‌ها را صیقل می‌زنند. «روزه» سمبل نفی «انطباق غریزی» در جهت نیل به کمال و ارتقای خداگونه انسانی
یا أیّها الّذین آمنوا کتب علیکم الصّیام کما کتب علی الّذین من قبلکم لعلّکم تتّقون
ای کسانی که ایمان آورده‌اید، بر شما روزه مقرر شده، همچنان که بر پیشینیان شما شده بود، شاید که پرهیزکار باشید.روزه یکی از مهمترین شعائر اسلام است که در قرآن در ردیف نماز از آن یاد می‌شود. روزه محدود به اسلام نبوده، بلکه همچنان که قرآن می‌گوید، فریضه‌یی است که در ادیان توحیدی پیشین نیز وجود داشته است. هدف از روزه، مطابق تعالیم قرآن، خارج شدن از جبرهای کور و غریزی و به‌کارگیری اراده برای نیل به تقوای رهاییبخش تکاملی است. این هدف، در قالب یک رشته آداب و سنن و اشکال سمبلیک نظیر ترک خوردن و آشامیدن عرضه شده است که به بهترین وجه گویای همان «محتوا» و فلسفه روزه است. در واقع ترک موقت خوردن و آشامیدن، بیانی سمبلیک از توان بالقوه انسان برای خروج از اجبارات و واکنشهای غریزی و خودبه‌خودی است که در جوهر خود، تقویت و بارز شدن استعداد ویژه تکاملی انسان را مد نظر قرار می‌دهد. همان استعدادی که بر حسب آن انسان، به حکم اختیار و آزادی ذاتی خویش «می‌تواند و باید» غرایز و وجوه مشترک خود با دنیای حیوانی را (که خوردن و آشامیدن یکی از مصداقهای آن است) نفی کرده و بر آن مسلط شود. روشن است وقتی از نفی «خود» حیوانی و راهیابی به جوهر خداگونه انسانی، که روزه یک مثال و ممارست در مسیر آن است، سخن می‌گوییم، وجه تمایز آن با ایدئولوژیهای ایده‌آلیستی را هم در نظر داریم؛ به عبارت دیگر ما با تأکید روی فلسفه و کارکرد اخص شعائری هم چون روزه، هرگز نمی‌خواهیم با یک نگرش ایده‌آلیستی و از مواضع راست (خرده بورژوایی)، وجه مشترک تردیدناپذیر وجود انسان با دنیای حیوانی را منکر شده و به ضرورت پاسخگویی به نیازهای واقعی در این رابطه کم بها بدهیم، یا هم چون صوفیان، کمال و ارتقای انسانی را جدا از ظرف اجتماعی آن، در خانقاه و دیر جستجو کنیم. توحید راستین با این قبیل دیدگاهها و با هر گونه رویکرد ارتجاعی و شرک‌آمیز، از بنیاد در تعارض است. فلسفه روزه در چارچوب یک دیدگاه انسان‌شناسانه توحیدی، همچنان که گفته شد، بر این استوار است که انسان بتواند به اتکای «اختیار نسبی» و امکان انتخاب ذاتی خویش، ضمن یک ممارست و تمرین یک ماهه، آمادگی لازم را برای از میان برداشتن موانع رشد و تکامل فردی کسب نماید. بر اساس چنین نگرشی از محتوای روزه است که حضرت علی (ع) در اوج یکتاپرستی انقلابی روزه‌داریها و نماز شب خوانیهایی را که از محتوا و تأثیر عملی خود تهی شده و جنبه فرمالیستی پیدا کرده‌اند، رد کرده و می‌گوید: «کم من صائم لیس له من صیامه الا الجوع و الظما و کم من قائم لیس له من قیامه الا السهر والعناء- بسا روزه‌داری که از روزه داشتن خود حاصلی جز تحمل مقداری گرسنگی و تشنگی نبرد و بسا نمازگزاری که جز تحمل بیداری و سختی، تأثیر دیگری از نماز نپذیرفته است» بنابراین روزه‌یی از اصالت برخوردار است و مورد قبول واقع می‌شود، که تأثیری در رشد و تکامل تقوای رهاییبخش فرد داشته باشد و در نتیجه، اراده او را در برابر وظایف و دشواریهایی که در مسیر پیکار در راه خدا و خلق با آنها روبه‌رو می‌شود، بیشتر کند.البته در روزگار سلطه آخوندهای دجّال و دین فروش، بسیاری از شعائر و مفاهیم مقدس توحیدی تحریف شده و در خدمت سیاست تزویر و عوامفریبی قرار گرفته‌اند. ماه رمضان و روزه هم از این تعرض بی‌نصیب نمانده‌اند. آخوندها با اعمال ارتجاعی‌ترین شیوه‌های ضدانسانی و قرون وسطایی، به‌تدریج ماه رمضان را در اذهان، ماه تحمیل و اجبار و تفتیش عقاید، همراه با شکنجه و شلاق‌زنی کرده‌اند، اما امروزه خیانتهای خمینی و آخوندهای دین‌فروش در آلوده کردن اسلام و سوءاستفاده از آن برای مقاصد شوم خود، افشا شده و کارآیی خود را از دست داده است. نه تنها به این خاطر که آفتاب عمر این رژیم منحوس بر لب بام است، بلکه بیشتر از این نظر که ایدئولوژی مجاهدین است، با بذل هزاران شهید و خلق عظیم‌ترین حماسه‌های انسانی، در برابر آن قد علم کرده است. دور نیست روزی که این آرمان تابناک و رهاییبخش در سایه ایمان و رزم و فدای عنصر مجاهد خلق همه سوءاستفاده‌های ارتجاعی و رسوبات هزار‌و‌پانصد ساله را از چهره مطهر اسلام خواهد زدود و در مسیر شکوفایی و تحقق تاریخی خود جامعه‌یی فارغ از ظلم و ستم و ارتجاع و بهره‌کشی برپا خواهد کرد.
